Van alles wat...

De vorige blog schreef ik over dat we afscheid moesten gaan nemen van Abdisa. En ja, op donderdagmiddag kwam zijn moeder aan, samen met Yosef. Abdisa sliep op dat moment, maar al snel werd hij wakker en kwam om het hoekje van de deur kijken. Dat was wel even gek, zijn mama hier? Hij verschool zich achter mijn jurk, maar na wat aanmoediging kreeg zijn moeder toch een dikke knuffel. Abdisa begon zich ontzettend uit te sloven; rondrennen, dansen, op z’n looptrekker staan, met z’n loopfiets rondscheuren… zo van; “kijk eens wat ik allemaal kan!”

Het was fijn om zijn moeder hier bij ons te hebben, maar het voelde ook erg dubbel. Je wordt zelf weer geconfronteerd met alles wat je hebt, en zo weinig als zij hebben. Elke keer zei ze: “Abdisa Shalla?” en dan een diepe zucht.. Ja, dan schaam je je gewoon voor wat jij hebt en waar jij in woont. 

Abdisa trok in die dagen steeds meer naar zijn moeder toe, wat heel goed was. Hij pakte dan haar hand en zei: ‘kom!’ en dan wilde hij haar weer iets laten zien. Maar ja, zei begreep er natuurlijk niets van, zijn Nederlandse gebrabbel. En hij begreep niets van wat zij zei.

Abdisa vond zijn babybroertje Abduba heel interessant. Er werd wat geknuffeld met hem. Ook samen in bad was leuk.

Op vrijdagavond zijn we met een groep uit eten geweest, als afscheid. Pim en Gerdine waren er ook en zij bedankten ons en anderen die klaar hebben gestaan voor Abdisa. We hebben het met liefde gedaan. God gaf ons er de kracht voor. Alle dank aan Hem!

We hadden afgesproken dat Abdisa de laatste nacht dat hij bij ons was, bij zijn moeder zou slapen. Maar Sherube, zijn moeder, wilde dat hij bij mij sliep. Ik merkte aan haar blik en gebaren dat ze het mij gunde dat hij nog 1 nachtje bij ons mocht slapen. En Abdisa was behoorlijk moe van alles, dus het was beter zo...

Zaterdagmorgen was het vroeg opstaan. Ze zouden om 8 uur vertrekken. Ik was alle spullen aan het klaarzetten (ik had allemaal boodschappen gedaan voor Abdisa’s familie) en Abdisa merkte toen toch wel dat er iets ging veranderen. Hij was uit zijn doen, huilerig en draalde om me heen. ‘Ja lieverd, je gaat weer naar Shalla toe.’ Ik had het natuurlijk de laatste week steeds tegen hem gezegd, maar hoeveel begrijpt zo’n kleintje daarvan? 

We wilden gaan ontbijten met elkaar, maar ineens was Abdisa nergens te bekennen. Wat bleek; meneertje had zich op onze slaapkamer achter het gordijn verstopt… ‘Ach, arme ziel!’ Dat gaat je dan wel aan het hart hoor! 

We ontbeten met elkaar, baden met elkaar in het Nederlands en Oromifa en toen kwam het moment van afscheid. Naar de auto, een heleboel knuffels, nog een omhelzing, tranen en daar gingen ze. Wim bracht ze naar het busstation in Modjo. Ik liep met Jochem en Emma weer terug naar huis. Emma in tranen, Jochem in tranen, mama in tranen….

Gelukkig hadden we ’s middags afleiding. Emma had een kinderfeestje. Ik begon met koffers klaarmaken voor onze vakantie naar NL en aan het eind van de middag hadden we een verjaardag van vrienden. Maar wat voelde dat leeg. Normaal was je druk met Abdisa; kinderstoel mee, pampers, extra kleren en ook tijdens zo’n verjaardag was je altijd met hem bezig. En nu… Jochem en Emma redden zichzelf prima.. Wim en ik hadden er allebei last van dat het zo ‘rustig’ was op de verjaardag. Ik probeerde die avond ook tig keer Yosef te bellen of ze veilig aangekomen waren, maar geen gehoor. 

Zondags zijn we naar de kerk gegaan en uit de kerk belde Yosef. Hij had geen bereik zaterdags. Maar ze waren goed aangekomen en het ging goed met Abdisa. Pff, wat een opluchting dat te horen! Zondagmiddag hadden we nog een verjaardag van een Ethiopisch vriendje van Jochem en Emma, dus ook fijn weer wat afleiding. En ja, op maandag was ik druk met koffers inpakken, bedden afhalen, m’n was wegwerken enz. Heerlijk, geen tijd voor gemis! Ook hebben we Emma's haar nog laten invlechten bij de Ethiopische kapper. Daar is wel 2 uur geduld voor nodig...

Die avond bracht Marc ons naar de airport en begon onze vakantie! Na een goede vlucht kwamen we in NL aan.. ons geduld werd nog even op de proef gesteld door een megalange wachtrij voor de douane, maar toen konden we toch echt (o)pa en (o)ma en Alisa en Joost weer knuffelen!! Zó fijn!

Ik kroop bij Alisa in de auto en wat was het heerlijk om elkaar weer in het echt te zien en spreken. Genieten met een grote G! 

En ja, dan moeten de winterjassen weer aan en de sjaals om... want het is toch wel een stukje kouder in NL. Maar wat een heerlijke, frisse lucht! Ik heb echt regelmatig uitgebreid adem staan halen buiten... Dat is in NL wel wat anders dan in ET, daar is de lucht zo droog en veel stoffiger.

Onze weken in NL waren erg fijn. We zullen het over het weer maar niet hebben… al die regen die we over ons heen kregen…

Zó fijn om alle familie en vrienden weer te zien en spreken, leuke dingen te doen met elkaar, Kerst in Nederland te vieren, Hollandse boodschappen te kunnen doen..

Jochem en Emma zijn de eerste 3 dagen naar hun oude school geweest. Ze hebben allebei een presentatie gehouden over Ethiopië. Wij waren erbij in Emma’s oude klas. En o, wat waren ze weer welkom, zo leuk!!

We zijn met Jochem en Emma naar een concert van Trinity geweest, de Kerststallentour.

Met Joost en Alisa en de kids zijn we een dagje naar Valkenburg geweest; de kerstmarkt in de Gemeentegrotten bezocht.

Ik ging een dagje winkelen met Alisa.. - we vierden Oud & Nieuw met Koen en Ellen en hun kids.. - Jochem en Emma hadden een hoop speelafspraakjes met vrienden en vriendinnen, neefjes en nichtjes.. - we gingen uit eten met Joost en Alisa.. - we bezochten een kringloopwinkel (ook iets wat ik in ET mis).. - we aten veel Nederlands voer; friet, frikandellen, erwtensoep, boerenkool, spruiten.. - ik ging vaak in bad.. - ik had een paar meidenavondjes met Alisa... - ik liep naar de Rijn.. - ik bezocht m'n oma nog een keer (ze leeft nog steeds, wie had dat gedacht?!)....

Ja, het was echt ontzettend fijn. Maar na zo’n 1,5 week merkte ik dat ik het ook wel weer prima vond om terug te gaan naar Ethiopië. Goed teken!

Afscheid nemen is nooit leuk, maar ook dat moest weer gebeuren. Pa en ma van Walsem brachten ons op donderdagmorgen naar Brussel, we dronken nog een kop koffie samen en toen was het: “Tot over een half jaar bij leven en welzijn!”

Het vliegtuig had wat vertraging, maar om half 6 ’s ochtends vrijdagmorgen waren we weer thuis! Eerst de koffer met diepvriesspullen (denk aan kaas, vleeswaren, vis, boter en Spakenburgse koek) gauw overhevelen en een douche nemen. We doken voor 3 uurtjes ons bed in, want om 10 uur moesten we alweer paraat staan. Namens Passion Furniture gingen we kerstpakketten uitdelen aan de allerarmsten in Denkaka.

Voor 50 gezinnen hadden we een doos met daarin benodigdheden voor een kerstmaaltijd; bloem, olie, eieren, kruiden etc., een evangelisatieboekje en een levende kip.

Toen iedereen aanwezig was (dat duurt hier wel even, 10 uur is geen 10 uur), werd er met elkaar gebeden en gezongen. Daarna deed Samy een stukje Evangelisatie; het delen van geestelijk voedsel. Ook werd er door middel van een toneelstukje op een makkelijke manier uitgelegd hoe God onze negatieve emoties als angst, egoïsme, verdriet om kan zetten in positieve emoties als blijheid, naastenliefde. Daarna begon het uitdelen. Zo mooi om al die blijde gezichten te zien.. Hup, kip onder je arm en naar huis om je gezin een heerlijke maaltijd te gaan bezorgen!

Dank aan alle mensen die dit mede mogelijk hebben gemaakt!

En nu zijn we weer lekker aan de gang hier. Ik heb alweer wat uurtjes gemaakt bij Addis Alem, Wim in de fabriek en Jochem en Emma vermaken zich weer op school. 

We genieten van de heerlijke warmte hier, de ruimte en dat alles gewoon niet zo perfect hoeft als in NL. Want ja, dat vonden we toch wel een ding in NL. Het is allemaal zo perfect daar. De straten, de huizen, de winkels…. En dan nog wordt er zoveel gezeurd en geklaagd. Natuurlijk weet ik dat de gasprijzen in NL ontzettend hoog zijn, de boodschappen duurder worden. Maar hee, we kunnen allemaal nog op vakantie, we kunnen allemaal nog elke dag eten kopen en hebben allemaal een dak boven ons hoofd. En wijzelf hebben het hier goed hoor, daar niet van. Maar het leed dat wij om ons heen zien, dát is pas schrijnend! Kinderen die om je heen lopen te bedelen, oudere mensen met zulke kapotte en gescheurde kleren, huisjes voor een heel gezin zo klein als onze babyslaapkamers… God heeft Nederland zo rijk gezegend… Ja, dat grote contrast vond ik echt heel moeilijk om te zien. Waarom die verschillen op de wereld? Laten wij dan delen van onze overvloed!!