Afscheid...

We wisten dat het er een keer aan zat te komen, maar toch kwam het sneller dan verwacht; afscheid nemen van ‘onze’ lieve Abdisa. 

In eerste instantie zouden we 3 maanden voor hem zorgen. Dit kon eventueel verlengd worden met 3 maanden. Dit is ook gebeurd, toen bleek dat zijn moeder zwanger was en een kleintje kreeg op het moment dat de 3 maanden voorbij waren.

De volgende 3 maanden zijn nog niet om.. toch hebben we, in overleg met Addis Alem besloten dat hij eerder terug gaat naar zijn familie. Wij hopen namelijk a.s. maandagavond naar NL te gaan voor familie/vriendenbezoek. Abdisa zou dan 3 weken gaan logeren bij andere Nederlanders uit de community. Daarna zou hij weer bij ons terug komen en na 3 weken zouden de volgende 3 maanden erop zitten en hij terug moeten naar zijn moeder. We vonden dit te veel gesleep voor hem.

Daar komt bij dat hij de laatste weken in rap tempo Nederlands begint te praten. Hij begreep ons altijd al heel goed, maar nu begint hij zelf alles na te zeggen en hele verhalen te vertellen op zijn manier. We vinden het ontzettend belangrijk dat hij de band blijft houden met zijn familie en door de Nederlandse taal te gaan spreken, wordt dat er niet makkelijker op. Hij is nu op een leeftijd dat zijn taal- en spraakontwikkeling snel gaat. Des te belangrijker dat hij terug gaat naar zijn familie en het Oromifa leert verstaan en spreken. 

Wat ook fijn is, dat wij 2 dagen na het afscheid naar Nederland gaan. Dan hebben we afleiding en missen we hem hopelijk minder. Want ja, wat ga je je hechten aan zo’n ventje.

 

Wat hebben we Abdisa een verandering door zien maken. Van een zwak, mager jochie, naar een energieke, enthousiaste jongen! Hij is in de 5 maanden die hij bij ons was 3 kg aangekomen. Van 7,5 kg naar 10,4 kg. En ook in zijn lengte is hij gegroeid. Van 76 cm naar 81 cm.

Maar hij is vooral gegroeid in zijn ontwikkeling. Toen hij kwam kon hij alleen maar liggen, slapen en kleine stukjes (lees: 10 stappen) lopen. Hij sprak geen woord. En nu; hij speelt de hele dag, praat volop en racet rondjes op z’n fiets! En ja, het is een echt peutertje aan het worden. Normaal is het ‘ik ben 2 en zeg ‘nee’’, bij Abdisa is het: ‘ik ben 3,5 en zeg ‘nee’’. Ook haalt hij ondeugende streken uit. Ik moet denken aan laatst; ik was met een vriendin in NL aan het bellen en dat duurde wel even. Abdisa was in geen velden op wegen te bekennen. En juist op het moment dat je denkt ‘het is wel erg lang stil’…. komt meneer naar buiten lopen met een chocolademond… “Wat heb jij gedaan Abdisa?” Ja, hij is dol op chocolade en laat er nou in het keukenkastje een chocoladeletter van Emma liggen… Hij heeft er een heel groot stuk van opgesnoept… Even later ging ik naar de wc en zie ik allemaal chocoladehanden op de wc-bril. Heeft onze kleine snoepdoos zijn handen in de wc gewassen, zodat mama niet zou zien wat hij gedaan heeft.. Jammer voor hem dat zijn mond hem verraadde.. Emma was behoorlijk boos toen ze uit school kwam en haar chocoladeletter op wilde eten. Er was nog een ministukje over…

 

Abdisa toen ik hem ophaalde 

 

Abdisa afgelopen mei

 

Abdisa nu

 

Abdisa zal altijd klein blijven voor zijn leeftijd. Want nog steeds verbazen mensen zich erover dat hij toch al echt 3,5 jaar is. En ook qua algemene ontwikkeling zal hij achter lopen. Maar als hij niet bij ons gekomen was, had hij al niet meer geleefd. En dáár gaat het om!

Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten. Ik ben – zoals in de vorige blog te lezen – veel ziek geweest. Dan is de zorg voor zo’n kleintje erbij behoorlijk intensief. Gelukkig stonden er veel mensen om ons heen die op zo’n moment bijsprongen.

En wat te denken van ‘verlatingsangst’? Abdisa hing erg aan mij. Ik hoefde maar even naar het kippenhok te lopen voor eieren of hij zette het op een geweldig schreeuwen. Toen ik ziek was, nam Wim hem wel eens mee naar de kerk. Zodra hij doorhad dat ik thuis bleef, begon de sirene en dat stopte pas na een half uur. Wilde ik even weg, dan moest ik er zo stiekem mogelijk tussenuit glippen, zodat Abdisa het niet door had.

De dagen dat ik in het ziekenhuis lag, zijn goed voor hem geweest. Daarna ging het een stuk beter, zonder mama. Ja, ik ben er nog steeds. Ik kom weer terug!

Nog een paar dagen genieten, van deze lieve, kleine jongen.. Ik merk dat ik dat heel bewust aan het doen ben; ’s morgens extra knuffelen in bed, uitgebreid hem in bad doen, nóg meer foto’s van hem maken… 

 

 

 

Donderdagmiddag komt zijn moeder, samen met zijn babybroertje en Yosef (de werker van Addis Alem in Shalla) naar ons toe. Ik had aangegeven dat ik het niet zie zitten om de reis naar Shalla te maken, net voordat we naar NL gaan. De reis is erg intensief en aangezien ik nog niet al mijn energie terug heb na het ziekzijn.. 

Ze zullen tot zaterdagmorgen blijven. Zo heeft Abdisa even de tijd om weer aan zijn moeder te wennen. Al denk ik dat dat aardig goed zal gaan. De keren dat we haar bezochten was er gelijk herkenning en ook als ik een foto van haar laat zien zegt hij ‘mama’. Maar op deze manier kan zij ook zien hoe hij bij ons geleefd heeft, wat hij gewend is qua ritme. Abdisa slaapt bijvoorbeeld nog elke middag 1,5 uur. Ik ga dan even bij hem liggen en dan is hij zo vertrokken. Hier in Ethiopië kennen ze dat niet echt, je valt gewoon ergens in slaap als je moe bent.. En we willen proberen dat hij de laatste nacht hier, al bij zijn moeder slaapt. Zodat dat ook niet al te vreemd voor hem is.

Ja, het komt nu echt dichtbij… pfff, lastig hoor. Ik merk dat ik me er nog voor afsluit. Natuurlijk ben ik er volop mee bezig; zijn kleding uitzoeken, boodschappen doen voor zijn familie, foto’s af laten drukken. Maar het echte.. dat wil ik nog niet voelen. Want als ik na ga denken over waar hij weer terecht komt… het weinige eten dat hij weer gaat krijgen… geen bad om in te gaan, waar hij zo van geniet…

Waarom houden jullie hem niet? Waarom blijft hij niet langer bij jullie? Vooral Ethiopiërs stellen die vraag. Ze snappen niet dat wij hem terug ‘sturen’ naar huis. Bij ons heeft hij een toekomst, zeggen ze. Ja, dat is zo.. maar we weten ook dat we, als buitenlander hier, niet langer dan 2 jaar voor hem mogen zorgen. En dat het onmogelijk is om hem te adopteren. Dus ja… wat is er beter; hem nu terug laten gaan, nu hij weer sterk is en nog heel flexibel.. of pas over jaren… als hij helemaal vernederlandst is en geen band meer voelt met zijn familie?

We zullen met hem in contact blijven. Na onze vakantie in Nederland, zal ik hem weer gaan bezoeken, samen met Addis Alem. We gaan dan kijken wat die 4 weken bij zijn familie hem gedaan hebben. En ja, mocht het écht nodig zijn en blijken dat hij toch nog niet sterk genoeg was om terug te keren.. dan kan hij weer bij ons terecht.

We zijn dankbaar dat we voor Abdisa hebben mogen zorgen. Dat God hem op ons pad heeft gebracht. Dat hij zo aangesterkt is. Ja, hij heeft ons leven verrijkt!

Bid je mee, voor een goed afscheid? Bid je mee voor Abdisa, dat hij zich weer kan settelen thuis? Bid je mee voor Shalla, waar de droogte en armoede nog steeds een groot probleem is?