Rijbewijs aanvragen

Ons Nederlandse rijbewijs is niet geldig in ET. Dus op een maandagmorgen gingen Wim en ik, met Wassen – ons regelmannetje hier – op weg naar Addis. (Voor het gemak noem ik in het vervolg de hoofdstad gewoon Addis, in plaats van Addis Abeba.)

Om 8 uur reden we weg. Margreet zou zorg dragen voor Jochem en Emma. Vroeg gaan dus, want het is druk in de hoofdstad.

Ik had de hoofdstad alleen nog maar bij nacht gezien, dus dit was leuk! Ik keek mijn ogen uit. Tsjonge, wat een drukte… Amsterdam is er niets bij!

Wassen weet precies de weg in Addis, dus na een uur rijden kwamen we bij het gebouw waar we ons Ethiopische rijbewijs konden aanvragen.

We moesten een klein stukje lopen, vanaf de ‘parkeerplaats’ en op de weg erheen wordt er zeker 10 keer iets onder je neus geduwd, wat je zou moeten kopen. Blanken hebben geld hè, denken zij. Mondkapjes, loten van de loterij, snoep… of ze bedelen gewoon om geld. Doorlopen en geen aandacht aan geven.

Wassen had al het papierwerk al voor ons geregeld en via de achterdeur zaten we al snel in een kantoortje. Heel stoer, een computer op het bureau…maar niet aangesloten….😆

Er werd van alles ingevuld, maar toen werd er om onze bloedgroep gevraagd. Bloedgroep? Op je rijbewijs? Waarvoor dan? Gelukkig weet ik mijn bloedgroep en deelde die mee. Maar nee, ze willen dat officieel op een papiertje hebben. Dus we werden naar de dichtstbijzijnde kliniek gestuurd. Ga maar bloedprikken en kom dan terug. Oké, dat doen we wel even. Nou, dat ‘even’ kun je vergeten hier!

Hobbeldebobbel naar de kliniek, wat er overigens best heel goed uitzag. Het was een mooie compound. Maar dan begint het wachten…. En wachten…. Hier wat betalen, daar wat aanvragen, weer naar een andere wachtkamer… En Wassen nam ons maar op sleeptouw.

Ik heb daar, al wachtend één van mijn vorige blogs zitten typen… je moet wat hè. 

Op deze compound maakte ik ook kennis met de toiletten hier. Een mooi gat in de grond, met overal pis eromheen en een deur die niet op slot kan. Maar als je moet, dan moet je… Adem inhouden en gaan….

Bij ons in de fabriek hebben ze ook zulke toiletten. Ze zijn niet anders gewend. Er is wat personeel dat uit een iets beter milieu komt en zij gebruiken de normale toiletten. Maar zet je een Ethiopiër op een voor ons normaal toilet, dan zijn ze in staat om er op te gaan staan, te hurken en dan hun behoefte te doen.. tja, wat de boer niet kent……

Na zo’n 2 uur wachten konden we eindelijk terecht bij de persoon die bloed ging prikken. Men neemt plaats naast het bureau van de ‘arts’ en men legt de arm op het bureau. De arts neme een plastic handschoentje, bindt die strak om de bovenarm en neemt bloed af. Vervolgens gaat de volgende persoon zitten voor dezelfde behandeling.

Hygiëne? Nou nee… de ‘arts’ houdt volgens mij de hele morgen dezelfde handschoentjes aan. Niet teveel bij nadenken… gewoon ondergaan!

Vervolgens weer wachten op de uitslag. Ein-de-lijk, het benodigde papiertje was er. Nu gauw naar het kantoor terug. Maar denk dat maar niet. Het is ondertussen lunchtijd en het gebouw is dicht. Naja, dan gaan wij ook maar ergens lunchen. Wassen wist een goede plek, een eettentje langs de straat.

Je ziet ze hier overal, eettentjes waar er een hele koe hangt waar het vlees van afgesneden wordt en ter plekke bereid. Wij vonden alles als lunch prima, zolang het vlees maar niet rauw was.

Nou, we hebben heerlijk gegeten hoor! Stukjes vlees, gekookt met kruiden en brood erbij.. tibs noemen ze dat hier. 

Voordat je gaat eten komen ze langs met een bak, een kannetje water en zeep. Eerst handen wassen.. iedereen eet hier namelijk met z’n handen en die moeten natuurlijk schoon zijn.

Verder ligt er onder je stoel een straathond te slapen en lopen de zwerfkatten regelmatig langs. Ook kijk je zo de keuken in..wat pannen onder een afdakje. En die blanken, daar lachen ze maar wat graag om...

Na de lunch weer snel naar het kantoor. Zouden we vandaag nog ons rijbewijs in bezit krijgen? Het kan hier maar zo weken duren…

Onze bloedgroepen werden in het systeem toegevoegd en vervolgens weer wachten… en wachten. En ja hoor, na uren wachten was daar ons rijbewijs… Gelukkig, vandaag nog ontvangen!

Daarna nog door naar het belastingkantoor. Wassen had nog wat ander werk te doen. En ook dan wordt je van het kastje naar de muur gestuurd. Je zou toch net een verkeerde aanhef boven je brief hebben staan, dan kun je gewoon weer naar huis en de brief veranderen om vervolgens het opnieuw te proberen.

En wat je onderweg zoal ziet?

Wegwerkzaamheden; een geasfalteerde weg kan ineens overgaan in een zandweg vol gaten en stenen. En dat in een drukke stad.. tja, zo ontstaan er vanzelf files..

Onafgemaakte gebouwen; je ziet talloze gebouwen die in de stijgers staan, of gewoon niet af zijn. De onderste verdieping wordt dan gebruikt voor shopjes, maar de etages erboven zijn gewoon leeg en hebben geen ramen en dergelijke. Het geld is op…

Pratende mensen; overal zie je langs de kant van de weg mensen in groepjes zitten. Ze drinken koffie – op de traditionele Ethiopische manier gezet – en praten uren. “Werken ze niet dan?” vraag ik me af.

Bedelaars; O, zoveel arme mensen hier. Dat gaat je wel aan je hart. Maar wat kan ik voor hen doen? Het zijn er tallozen. We reden een poosje in de file en langs de kant zaten, op brokken steen, vaders en moeders met kleine kinderen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om niets te geven. Dus zo nu en dan gooide ik wat Birr naar buiten..

Bajajs; duizenden blauwe taxietjes schieten overal tussendoor.

Het werd al donker toen we weer huiswaarts keerden. Gelukkig is de snelweg hier van aardig goede kwaliteit dus dat rijdt snel. Maar daar betaal je dan ook voor hè..

Het was ver na 7en voordat we thuis waren. Dank aan Margreet voor de zorg voor Jochem en Emma en ook voor het restje eten dat nog voor ons klaarstond!