Laatste weekjes NL

Ondertussen zijn we veilig gearriveerd in Ethiopië. Er komt heel veel op ons af, zoveel nieuwe indrukken... een cultuurschok! 

Over onze reis en onze eerste weken hier, hoop ik later te bloggen. Ik had nog wat staan over onze laatste weken in Nederland. Dus dat eerst. En ik beloof dat mijn volgende blog niet zo lang op zich zal laten wachten als deze. 

De laatste weken in NL waren, zoals al eerder gezegd, erg druk en intensief. Ik kreeg van iemand uit ET de tip om juist in zo'n periode ook tijd te maken voor ontspanning. Tja, dat dat met een dubbel gevoel beleefd wordt, is volgens mij niet meer dan logisch.

22 op 23 april ben ik met mijn vriendin Alisa een nachtje weg geweest. We zijn al 26 jaar vriendinnen (vanaf groep 1!). En o, wat ga ik haar missen!! We spraken elkaar bijna dagelijks en zagen elkaar wekelijks. Ik was zo blij dat we, na 7 jaar Nijkerk, weer dichter bij elkaar woonden en nu ben ik gewoon naar een ander continent verhuisd…

Het was heel fijn, zo samen weg te gaan. We hadden afgesproken het niet als afscheid te zien, maar gewoon gezellig tijd samen te hebben. Maar ja, het zit toch in je hoofd.. Ik kon het niet laten om thuis een brief voor haar te schrijven en een cadeautje te geven. En we waren nog maar net bij de B&B en zaten heerlijk buiten in de zon op het terras, of de tranen kwamen al…

Ik kreeg van Alisa heerlijke verse thee, met leuke gesprekkaartjes. Dus tot ’s avonds laat hebben we diepe gesprekken gevoerd en heel veel gedeeld. Wat was dat waardevol!

’s Nachts ging ik volop aan het verwerken. Tsjonge, wat droomde ik naar. Over Alisa die geen vriendinnen meer wilde zijn en er klaar mee was. Húilen moest ik… en huilend werd ik wakker. Alisa dacht dat ik verkouden was, maar nee…ik was compleet van de kaart toen ik wakker werd. Gelukkig was deze droom bedrog….;-)

We zijn nog wezen shoppen in Den Bosch. Ik was goed geslaagd! We zouden binnenkort een fotoshoot hebben en ik had daar nog kleren voor nodig. En met Alisa slaag ik altijd, dus dat kwam helemaal goed. Het weer zat mee en het was ontzetten gezellig met elkaar!

Het waren TOPdagen! Dankjewel lieve Lies…

Met andere vrienden gingen we een middag bowlen en zij kwamen bij ons eten. Ook al zo fijn om te doen. Bijkletsen, de kids die heerlijk met elkaar spelen en bewust genieten van het samen zijn.

Met alle kleinkinderen, opa en oma, en de (schoon)zussen gingen we een middag naar de Zandsculpturen in Garderen.

Jochem en Emma hebben genoten; picknicken met elkaar, spelen met al hun neefjes en nichtjes, samen zingen, patatjes eten…

Op 4 mei hebben we een fotoshoot gehad, bij Jonneke Oskam (www.jonneke.nl) Wauw, wat was dat leuk! Ik vond het van tevoren best wel spannend. Ik houd helemaal niet van op de foto gaan, maar dit was gewoon een uitje en een geweldig gezinsmoment!! Ik heb met volle teugen genoten, ik kan niet anders zeggen. Jonneke deed het zó ontzettend leuk en Jochem en Emma hadden er helemaal schik in.

Jonneke heeft voor onze ouders een fotoboekje samengesteld en besteld en de laatste week hebben we die aan onze ouders gegeven. Dan kunnen ze toch nog naar ons kijken, als we in Ethiopië zijn...

En dan gaat het laatste weekje NL in.

Met hulp van mijn zusje Karin en Alisa pakte ik de laatste spullen in. 

De laatste vrijdag hebben we ons huis leeggehaald en schoongemaakt. Wel gek hoor, zo'n leeg huis...

Op het laatst heb je nog allemaal van die rommeldingetjes.. uiteindelijk was ons huis leeg, en de woonkamer bij mijn ouders stond vol 😄

Op maandag 16 mei was de overdracht van ons huis. Aangezien we de 19e pas zouden gaan, sliepen we de laatste week bij mijn ouders. Heerlijk was dat, nog even dicht bij mijn ouders! 

Zaterdags zijn we nog een stuk wezen wandelen bij de Rijn in Elst. Als puber ging ik heel vaak naar de Rijn, alleen of met Alisa/vrienden. Zó vaak fietste ik ’s avonds nog even naar het water, klom op een krib en staarde naar het water en de zon. Ja, dan kwam ik echt tot rust.

Nu ben ik ook weer even een krib op gegaan en heb ik genoten van het prachtige weer en het water.

Elst am Rijn… I gonna miss you

Na ons laatste weekend in NL kreeg ik een berichtje vanuit Ethiopië; er was zondags in de kerk gebeden voor onze komst en dat de gemeente ernaar uitkeek dat we kwamen. Wat mooi om te horen! 🙏🏻

En ja, toen kwam ons afscheidsfeestje. Had ik daar zin in? Niet bepaald.. Jochem en Emma daarentegen wel. Die hebben er echt van genoten!

We hebben ergens een zaaltje gehuurd en een buffet geregeld. Al onze ouders, broers, zussen, zwagers, schoonzussen.. ze waren er! Ook alle neefjes en nichtjes. En nog 2 bevriende gezinnen.  

We werden overladen met mooie wensen, kaarten en cadeaus (nee, niet alles kon mee naar ET..) en het was ontzettend fijn om bij elkaar te zijn. 

We zongen met elkaar 'Wat de toekomst brenge moge'. Heel toepasselijk, dit lied. God weet wat de toekomst ons brengt en met gesloten ogen mogen we aan Zijn hand naar het onbekende land lopen! 

Na het eten kwamen er nog heel wat andere mensen langs om afscheid te nemen.

Ik zei tegen Wim: het is net of je gaat trouwen... al die mensen en cadeaus...😄

Fijn, dat er zo'n betrokkenheid was bij ons vertrek. Heel bijzonder om dat te ervaren! 

En dan is het nog maar 2 nachtjes voordat we gaan..  

Leven voor de Ander/ander

Waarom deze naam voor deze weblog, vraag je je misschien af?

Ik kreeg vaak de vraag van mensen of ik een site ging bijhouden, een weblog starten of iets via Instagram ging doen. Ik besloot eigenlijk gelijk om een weblog te beginnen.
Instagram is gewoon niets voor mij. Al dat social media gebeuren… nee, daar houd ik mij liever verre van. Dus dan een blog, maar dan moet je ook een naam gaan verzinnen voor je blog. Er kwam van alles langs; ‘leven in Ethiopië’, ‘Wonen en werken in Afrika’, ‘Familie van Diermen in Afrika’…

Op een avond bracht ik Jochem naar bed. Hij vroeg of ik al een naam had voor de site. Hij had er wel een paar bedacht, en goede ook! Het was Jochem die kwam met ‘Leven voor de ander’!

Ja, dát vind ik een mooie! En dan leven voor de Ander met een hoofdletter en voor de ander met een kleine letter.

We mogen weten dat God ons leidt en stuurt. En we mogen in Ethiopië omzien naar onze behoeftige medemens. Leven voor God én leven voor onze medemens.

Dankjewel Jochem! 💙

Wim maakte een mooie titelafbeelding. Zodat duidelijk zou zijn dat we aan 2 anderen denken. Onze Koning Jezus en onze naasten.

We bidden om Gods kracht en zegen om zo te leven!

Nog 2 weken...

Eerst tel je maanden, vervolgens weken…

Tsjonge, wat vliegen de weken voorbij als je druk bent. Er valt zoveel te regelen als je gaat verhuizen. Maar helemaal als je verhuist naar een ander land.

Er zijn in huize Van Diermen heel wat lijstjes gemaakt én afgevinkt.

-          Huis in de verkoop

-          Vaccinaties regelen

-          Spullen op Marktplaats

-          Ogen laseren

-          Laatste bakjes koffie doen bij vriendinnen

-          Koffers inpakken

-          Dozen vullen voor de kringloop

-          PCR-test inplannen

-          Stukje voor de Kerkbode schrijven

-          Enz.

-          Enz.

Ja, we zijn druk. Druk met een hoofdletter, zeg dat maar gerust.

Ons huis wordt leger en leger. Gezellig is het niet meer. Piano weg, boekenkast half leeg, overal dozen en koffers, eten van een campingtafel, slapen op de grond... Maar ach, het heeft ook wel wat. Elke dag doe je iets en stapje voor stapje kom je dichterbij het einddoel…

Daar gaat de piano...ons neefje Jasper en nichtjes Naomi en Louise hebben er nu veel plezier van!

                                                                                  

16 mei is de overdracht van ons huis en zaterdag 14 mei willen we ons huis leeg hebben. Dus we hebben nog ruim 1 week om heel veel te doen.

Rustig aan maar Helma. Hoofd omhoog en hart naar boven!

Ja, hart naar boven. Zeker in een drukke periode is dat zó nodig en 1 van de eerste dingen die er bij mij bij in schieten. Zodra ik opsta, staat mijn brein aan. Alle lijstjes gaan door mijn hoofd en het liefst wil ik dan gelijk van start. En ’s avonds op bed gaan alle lijstjes en koffers wéér door mijn hoofd.. “Krijg ik alles wel mee??” Vooral die vraag blijft maar rondgaan. Over 2 weken, bij leven en welzijn, weten we het.

Ik las gisteren weer een prachtige overdenking op https://zijlacht.nl/jezus-nodigt-je-uit-om-rust-te-vinden-bij-hem/.

Wat heerlijk bemoedigend. ‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.’ (Mattheüs 11:28)

Ja, alleen bij Jezus vind ik rust, in de chaos van deze periode. Elke dag weer met Hem mogen beginnen en de dag in Zijn handen leggen. En dan nog ben ik zó snel geneigd die touwtjes weer zelf in handen te nemen. We hebben een leven lang nodig om ons te leren overgeven aan Hem. Wat een blij vooruitzicht om straks eeuwig bij Hem rust te mogen hebben, om nooit meer vermoeid en belast te zijn!

...

Vanavond ben ik bij mijn oma geweest. De ene nog levende van de 4 die ik heb mogen bezitten.

Ze is vorige week gevallen en heeft haar heup gebroken. Menselijkerwijs gesproken, komt ze niet meer zelf van het bed af. Het was fijn om even bij haar te zijn en haar nog te zien. We zongen psalm 42:1 met haar.. “God des levens, ach, wanneer zal ik naderen voor Uw ogen, in Uw huis Uw naam verhogen?” Hoe lang ze nog leeft, weten we niet. Of ik haar ooit nog levend zal zien, weet ik ook niet. God weet het!

Wat maken ze het fijn huiselijk in een verzorginstehuis!

                                       Mooi, die gerimpelde, bijna 89 jaar oude hand...

Ik vond het moeilijk, te beseffen dat dit zeer waarschijnlijk de laatste keer was dat ik haar zag. 

Afscheid nemen… het zal de komende weken nog veel vaker gaan gebeuren…

Rosa!

Wat gaan we met onze hond doen? Ja, ook dáár moet je over na denken.

We kunnen haar niet meenemen. Daar zitten zoveel regels aan verbonden en dan zou ze in een kattenmandje onder de stoel voor mij in het vliegtuig moeten zitten en er de hele vlucht niet uit mogen… Arm dier... Nee, dan maar een goed baasje voor haar zoeken in Nederland.

Helaas was er geen familie van ons waar ze terecht kon. Dat zou fijn geweest zijn, want dan konden we haar ook nog eens zien als we met verlof naar Nederland komen.

We zetten haar op marktplaats en kregen zeker 10 reacties. Kies dan maar eens de goede uit.

Eén korte reactie sprak mij gelijk aan. “Onze dochter heet ook Rosa.” Geen idee waarom, maar het voelde goed en ik besloot hen te bellen. We hadden een ontzetten leuk gesprek en al snel kwamen vader, moeder en 2 kinderen kijken. Rosa is naar iedereen enthousiast, zo ook nu. Het klikte goed en we spraken af dat we haar 2 dagen laten zouden komen brengen. Het is wel fijn om te zien waar ze terecht komt.

In eerste instantie wilde ik Rosa langer bij ons houden en pas als we bijna zouden gaan, wegdoen. Maar ik merkte de laatste weken al dat ik minder tijd voor haar had. Dan zou het fijner voor haar zijn als ze naar een nieuw plekje zou gaan waar genoeg tijd en aandacht voor haar was.  

Emma en Jochem vonden het natuurlijk niet leuk dat ze weg ging. Vooral Emma was erg gehecht aan Rosa. Ze knuffelde wat af met haar en ging gerust ook bij haar in de mand liggen als ze bijvoorbeeld verdrietig was.

We brachten haar weg en dronken gezellig een bakje koffie bij haar nieuwe baasjes. Ja, het voelde echt goed. Ze zou hier een goed thuis krijgen! En dan moet je afscheid nemen… Nóg een knuffel, nog een laatste aai…

Ai, ik had het wel even moeilijk. Toen wij naar de deur liepen, liep Rosa gelijk achter ons aan. “Ach beestje, wat denk je nu? Laat ik je zomaar bij een vreemde achter.” Slik.

Jochem en Emma vonden het allemaal prima. Ze hebben geen traan gelaten. Mama wel daarentegen… in de auto terug kwamen de tranen.

Rosa, ze heeft me echt door een moeilijke periode geholpen. Toen we haar kregen in juni 2021 zat ik in een depressie. Rosa liet me lachen, ik moest voor haar naar buiten, ik sprak veel andere hondenbaasjes en het was heerlijk om met haar te knuffelen. Ja, ze gaf me nieuwe energie en zorgde voor structuur in mijn dag.

Haar nu loslaten brengt die tijd weer naar boven en ik ben dankbaar. Dankbaar voor de zegen van een huisdier!