Nog 2 weken...

Eerst tel je maanden, vervolgens weken…

Tsjonge, wat vliegen de weken voorbij als je druk bent. Er valt zoveel te regelen als je gaat verhuizen. Maar helemaal als je verhuist naar een ander land.

Er zijn in huize Van Diermen heel wat lijstjes gemaakt én afgevinkt.

-          Huis in de verkoop

-          Vaccinaties regelen

-          Spullen op Marktplaats

-          Ogen laseren

-          Laatste bakjes koffie doen bij vriendinnen

-          Koffers inpakken

-          Dozen vullen voor de kringloop

-          PCR-test inplannen

-          Stukje voor de Kerkbode schrijven

-          Enz.

-          Enz.

Ja, we zijn druk. Druk met een hoofdletter, zeg dat maar gerust.

Ons huis wordt leger en leger. Gezellig is het niet meer. Piano weg, boekenkast half leeg, overal dozen en koffers, eten van een campingtafel, slapen op de grond... Maar ach, het heeft ook wel wat. Elke dag doe je iets en stapje voor stapje kom je dichterbij het einddoel…

Daar gaat de piano...ons neefje Jasper en nichtjes Naomi en Louise hebben er nu veel plezier van!

                                                                                  

16 mei is de overdracht van ons huis en zaterdag 14 mei willen we ons huis leeg hebben. Dus we hebben nog ruim 1 week om heel veel te doen.

Rustig aan maar Helma. Hoofd omhoog en hart naar boven!

Ja, hart naar boven. Zeker in een drukke periode is dat zó nodig en 1 van de eerste dingen die er bij mij bij in schieten. Zodra ik opsta, staat mijn brein aan. Alle lijstjes gaan door mijn hoofd en het liefst wil ik dan gelijk van start. En ’s avonds op bed gaan alle lijstjes en koffers wéér door mijn hoofd.. “Krijg ik alles wel mee??” Vooral die vraag blijft maar rondgaan. Over 2 weken, bij leven en welzijn, weten we het.

Ik las gisteren weer een prachtige overdenking op https://zijlacht.nl/jezus-nodigt-je-uit-om-rust-te-vinden-bij-hem/.

Wat heerlijk bemoedigend. ‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.’ (Mattheüs 11:28)

Ja, alleen bij Jezus vind ik rust, in de chaos van deze periode. Elke dag weer met Hem mogen beginnen en de dag in Zijn handen leggen. En dan nog ben ik zó snel geneigd die touwtjes weer zelf in handen te nemen. We hebben een leven lang nodig om ons te leren overgeven aan Hem. Wat een blij vooruitzicht om straks eeuwig bij Hem rust te mogen hebben, om nooit meer vermoeid en belast te zijn!

...

Vanavond ben ik bij mijn oma geweest. De ene nog levende van de 4 die ik heb mogen bezitten.

Ze is vorige week gevallen en heeft haar heup gebroken. Menselijkerwijs gesproken, komt ze niet meer zelf van het bed af. Het was fijn om even bij haar te zijn en haar nog te zien. We zongen psalm 42:1 met haar.. “God des levens, ach, wanneer zal ik naderen voor Uw ogen, in Uw huis Uw naam verhogen?” Hoe lang ze nog leeft, weten we niet. Of ik haar ooit nog levend zal zien, weet ik ook niet. God weet het!

Wat maken ze het fijn huiselijk in een verzorginstehuis!

                                       Mooi, die gerimpelde, bijna 89 jaar oude hand...

Ik vond het moeilijk, te beseffen dat dit zeer waarschijnlijk de laatste keer was dat ik haar zag. 

Afscheid nemen… het zal de komende weken nog veel vaker gaan gebeuren…