Rijbewijs aanvragen

Ons Nederlandse rijbewijs is niet geldig in ET. Dus op een maandagmorgen gingen Wim en ik, met Wassen – ons regelmannetje hier – op weg naar Addis. (Voor het gemak noem ik in het vervolg de hoofdstad gewoon Addis, in plaats van Addis Abeba.)

Om 8 uur reden we weg. Margreet zou zorg dragen voor Jochem en Emma. Vroeg gaan dus, want het is druk in de hoofdstad.

Ik had de hoofdstad alleen nog maar bij nacht gezien, dus dit was leuk! Ik keek mijn ogen uit. Tsjonge, wat een drukte… Amsterdam is er niets bij!

Wassen weet precies de weg in Addis, dus na een uur rijden kwamen we bij het gebouw waar we ons Ethiopische rijbewijs konden aanvragen.

We moesten een klein stukje lopen, vanaf de ‘parkeerplaats’ en op de weg erheen wordt er zeker 10 keer iets onder je neus geduwd, wat je zou moeten kopen. Blanken hebben geld hè, denken zij. Mondkapjes, loten van de loterij, snoep… of ze bedelen gewoon om geld. Doorlopen en geen aandacht aan geven.

Wassen had al het papierwerk al voor ons geregeld en via de achterdeur zaten we al snel in een kantoortje. Heel stoer, een computer op het bureau…maar niet aangesloten….😆

Er werd van alles ingevuld, maar toen werd er om onze bloedgroep gevraagd. Bloedgroep? Op je rijbewijs? Waarvoor dan? Gelukkig weet ik mijn bloedgroep en deelde die mee. Maar nee, ze willen dat officieel op een papiertje hebben. Dus we werden naar de dichtstbijzijnde kliniek gestuurd. Ga maar bloedprikken en kom dan terug. Oké, dat doen we wel even. Nou, dat ‘even’ kun je vergeten hier!

Hobbeldebobbel naar de kliniek, wat er overigens best heel goed uitzag. Het was een mooie compound. Maar dan begint het wachten…. En wachten…. Hier wat betalen, daar wat aanvragen, weer naar een andere wachtkamer… En Wassen nam ons maar op sleeptouw.

Ik heb daar, al wachtend één van mijn vorige blogs zitten typen… je moet wat hè. 

Op deze compound maakte ik ook kennis met de toiletten hier. Een mooi gat in de grond, met overal pis eromheen en een deur die niet op slot kan. Maar als je moet, dan moet je… Adem inhouden en gaan….

Bij ons in de fabriek hebben ze ook zulke toiletten. Ze zijn niet anders gewend. Er is wat personeel dat uit een iets beter milieu komt en zij gebruiken de normale toiletten. Maar zet je een Ethiopiër op een voor ons normaal toilet, dan zijn ze in staat om er op te gaan staan, te hurken en dan hun behoefte te doen.. tja, wat de boer niet kent……

Na zo’n 2 uur wachten konden we eindelijk terecht bij de persoon die bloed ging prikken. Men neemt plaats naast het bureau van de ‘arts’ en men legt de arm op het bureau. De arts neme een plastic handschoentje, bindt die strak om de bovenarm en neemt bloed af. Vervolgens gaat de volgende persoon zitten voor dezelfde behandeling.

Hygiëne? Nou nee… de ‘arts’ houdt volgens mij de hele morgen dezelfde handschoentjes aan. Niet teveel bij nadenken… gewoon ondergaan!

Vervolgens weer wachten op de uitslag. Ein-de-lijk, het benodigde papiertje was er. Nu gauw naar het kantoor terug. Maar denk dat maar niet. Het is ondertussen lunchtijd en het gebouw is dicht. Naja, dan gaan wij ook maar ergens lunchen. Wassen wist een goede plek, een eettentje langs de straat.

Je ziet ze hier overal, eettentjes waar er een hele koe hangt waar het vlees van afgesneden wordt en ter plekke bereid. Wij vonden alles als lunch prima, zolang het vlees maar niet rauw was.

Nou, we hebben heerlijk gegeten hoor! Stukjes vlees, gekookt met kruiden en brood erbij.. tibs noemen ze dat hier. 

Voordat je gaat eten komen ze langs met een bak, een kannetje water en zeep. Eerst handen wassen.. iedereen eet hier namelijk met z’n handen en die moeten natuurlijk schoon zijn.

Verder ligt er onder je stoel een straathond te slapen en lopen de zwerfkatten regelmatig langs. Ook kijk je zo de keuken in..wat pannen onder een afdakje. En die blanken, daar lachen ze maar wat graag om...

Na de lunch weer snel naar het kantoor. Zouden we vandaag nog ons rijbewijs in bezit krijgen? Het kan hier maar zo weken duren…

Onze bloedgroepen werden in het systeem toegevoegd en vervolgens weer wachten… en wachten. En ja hoor, na uren wachten was daar ons rijbewijs… Gelukkig, vandaag nog ontvangen!

Daarna nog door naar het belastingkantoor. Wassen had nog wat ander werk te doen. En ook dan wordt je van het kastje naar de muur gestuurd. Je zou toch net een verkeerde aanhef boven je brief hebben staan, dan kun je gewoon weer naar huis en de brief veranderen om vervolgens het opnieuw te proberen.

En wat je onderweg zoal ziet?

Wegwerkzaamheden; een geasfalteerde weg kan ineens overgaan in een zandweg vol gaten en stenen. En dat in een drukke stad.. tja, zo ontstaan er vanzelf files..

Onafgemaakte gebouwen; je ziet talloze gebouwen die in de stijgers staan, of gewoon niet af zijn. De onderste verdieping wordt dan gebruikt voor shopjes, maar de etages erboven zijn gewoon leeg en hebben geen ramen en dergelijke. Het geld is op…

Pratende mensen; overal zie je langs de kant van de weg mensen in groepjes zitten. Ze drinken koffie – op de traditionele Ethiopische manier gezet – en praten uren. “Werken ze niet dan?” vraag ik me af.

Bedelaars; O, zoveel arme mensen hier. Dat gaat je wel aan je hart. Maar wat kan ik voor hen doen? Het zijn er tallozen. We reden een poosje in de file en langs de kant zaten, op brokken steen, vaders en moeders met kleine kinderen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om niets te geven. Dus zo nu en dan gooide ik wat Birr naar buiten..

Bajajs; duizenden blauwe taxietjes schieten overal tussendoor.

Het werd al donker toen we weer huiswaarts keerden. Gelukkig is de snelweg hier van aardig goede kwaliteit dus dat rijdt snel. Maar daar betaal je dan ook voor hè..

Het was ver na 7en voordat we thuis waren. Dank aan Margreet voor de zorg voor Jochem en Emma en ook voor het restje eten dat nog voor ons klaarstond!

De eerste weken in Ethiopië…

Beloofde ik in de vorige blog dat ik sneller zou zijn met mijn volgende blog? Oeps..niet helemaal gelukt. De tijd vliegt hier.. de dagen zijn zo voorbij en aangezien er ’s avonds ook regelmatig wat op het programma staat, lukt het me dan ook niet om te bloggen.

De kinderen hebben nu 2 weken vakantie, dus iets meer rust in de tent (hoop ik) en dus meer tijd om even achter de laptop te kruipen en van me af te typen. Wie weet werkt het regenseizoen ook mee..

Ik pak m’n telefoon er maar even bij om via mijn gemaakte foto’s eens te kijken wat we tot nu toe allemaal beleefd hebben.

Na onze aankomst midden in de nacht, hadden we een kort nachtje. De volgende ochtend werden we gewekt door kinderstemmen. Er was een spelletjesochtend van de school bij ons op de compound. We hebben veel ruimte hier en een voetbalveld; daar wordt graag gebruik van gemaakt. 

Jochem en Emma konden gelijk leuk meedoen. Wel even wennen hoor als er alleen maar Engels wordt gepraat. Maar ze vermaakten zich goed.

Om 10 uur werden Wim en ik voorgesteld aan het personeel en kregen we een rondleiding door de fabriek.

                   Wim z'n werkplek in de fabriek. 

Tussen de middag aten we voor het eerst injera. Het traditionele Ethiopische eten; een soort grote luchtige pannenkoek van teffmeel met daarbovenop saus, groenten en aardappels. De toppings zijn elke dag anders. Even wennen, maar niet heel verkeerd. (Ondertussen eet ik het regelmatig.)

’s Middags ben ik met Margreet boodschappen gaan doen. Dat was een hele ervaring. Wat een drukte op de weg; overal bajajs (van die blauwe tuktuks), overstekende mensen, koeien, ezels, geiten en honden en geen verkeersregels. Je auto er gewoon tussen duwen en voorrang nemen.

En dan de ‘winkels’… we gingen naar het ‘vieze’ groenteboertje en kochten daar wat fruit en groenten. (Niet dat de groenteboer vies is, maar zo heet hij in de Nederlandse volksmond.) Je groenten en fruit worden gewogen op een weegschaal met gewichten... Niks geen digitale snufjes hier...

Toen naar het volgende shopje voor wat ‘broodbeleg’. Weer een ander shopje heeft grootverpakkingen met afwasmiddel enzo. Helaas was er geen wc-papier. Daar is nog wel eens een tekort aan, en sowieso ontzettend duur hier. Ons personeel krijgt 1 rol per maand vanuit het bedrijf…..

                            Het 'vieze' groenteboertje.

Daarna naar de Bizzy, de supermarkt. Yes, er is havermout. Omgerekend naar euro’s bijna 3 euro voor 500 gram. Tja, er zijn veel geïmporteerde producten in de supermarkt die ontzettend duur zijn.

Als laatste nog naar de bakker en het fruitkraampje. Je bent wel even bezig hier, voor je al je boodschappen binnen hebt.

Kleine shopjes, met een maximum aan personeel. 1 iemand om je mandje vast te houden, iemand die de producten aanslaat bij de kassa, een ander die je spullen in tasjes doet, bij de deur iemand die je bon controleert (maar niet je spullen… hoe dan? Wat heeft het voor zin?!) en dan nog iemand die je spullen naar je auto tilt. In Nederland gaat het net even anders…

En zijn we in Nederland zo druk met afval verminderen? Hier geldt; hoe meer plastic hoe beter. Alles wordt in plastic zakjes verpakt die ook weer in plastic zakjes gaan. En de wc-rollen worden ook per stuk in plastic verpakt, en vervolgens weer in een grote plastic zak gestopt. En al dat afval dan? Ach, dat verbranden we gewoon langs de kant van de weg….

’s Avonds mochten we bij de buren aanschuiven. Fijn, want we waren allemaal behoorlijk brak. Vroeg naar bed en morgen weer een nieuwe dag vol indrukken.

Zaterdags zijn we met de buren naar Babogaya geweest. Een strandje bij een kratermeer. Wát een prachtige natuur. De kids hebben heerlijk gezwommen en wij genoten van het mooie weer en de omgeving.

’s Avonds een feestje bij de dominee thuis. Zoveel nieuwe mensen om kennis mee te maken en zoveel nieuwe indrukken. Maar het was erg leuk en gezellig. Jochem heeft leuk gebasketbald met een aantal jongeren en Emma speelde verstoppertje. Dat gaat zo snel met die kinders, ze draaien zo mee met de rest.

Zondags de eerste kerkdienst. Helaas was onze eigen dominee, pastor Tim, ziek. We keken dus met onze gemeente een preek van een andere gemeente.
Ik hoop nog een andere keer te bloggen over de kerkdiensten hier.

De zondag hebben we verder rustig gehouden. Rondje over de compound gedaan en daar wat plaatjes van schieten voor het thuisfront.

Maandag was de eerste schooldag van Jochem en Emma. O, wat spannend! Maar eerst nog een uitdagende stap voor mama. Margreet zei: “Jij rijdt naar school!” Hellep, echt? Gewoon maar doen, dan wen je er het snelste aan. Hobbeldebobbel, op naar school. (Een gat in de weg is meer dan normaal en waarom zou je bepaalde wegen asfalteren? Gaat toch prima zo?) Al je spiegels 3 x checken; raak ik niemand, kan ik oversteken… Maar het ging prima. En nu draai ik m’n hand er niet meer voor om. Ik cross met gemak door het verkeer hier en ik voel me soms een asociale-voorrang-nemende-Hollander.

De kids hebben goede, eerste weken op school gehad. Het was wel erg wennen, vooral voor Emma. Want ineens praat iedereen Engels en begrijp je er zelf nog niets van. En als dan de Nederlands sprekende juf even een ander groepje les geeft en jij les krijgt van een Indische juf…dan is dat even slikken. Maar echt, we zijn trots op ze! Ze hebben allebei een mooi rapport en spreken al een mondje Engels.

                                 Het schoolgebouw.

Onze tweede zaterdag in ET, was er op school een markt. Ontzettend leuk! Tweedehands kleding, rommelmarkt, knutselspullen, schminken, spijkerbroekhangen, dansen, lekker eten.. er was genoeg te doen. We vermaakten ons prima en kwamen bepakt en bezakt thuis. En de dag had een mooie opbrengst voor het volgende schooljaar, om wat extra’s van te kopen of doen.

Voor nu ga ik het hier bij laten. Er is nog genoeg te vertellen, maar anders wordt het zo’n lange blog en de volgende keer wil ik ook weer wat te vertellen hebben..😊