Wim zou maandag 14 maart afreizen naar ET (Ethiopië) om ingewerkt te worden. 1,5 week daarvoor besloten we dat ik ook mee zou reizen om alvast wat voorbereidingen in huis te treffen en kennis te maken met het land. Daarbij konden we dan al mooi 4 koffers met spullen meenemen en achterlaten.
Voor Jochem en Emma hadden we een logeeradres geregeld
bij mijn ouders. Konden zij nog 2 weken heerlijk genieten van de kleinkinderen.
Koffers werden gekocht via Marktplaats en de kringloop,
vele appjes werden er heen en weer gestuurd tussen Margreet (de vrouw van Marc,
mijn nieuwe buurvrouw in ET) en mij over wat er allemaal mee moest en het
inpakken kon beginnen.
Wanneer wij in ET zouden zijn, zou de makelaar de bezichtigingen in ons huis doen. Het moest er dus spik en span uitzien, als wij de voordeur 14 maart achter ons dicht zouden trekken. Daarom kreeg ik de vrijdag daarvoor hulp van een paar hele lieve dames die mijn huis aan kant werkten, zodat ik me op de koffers kon richten.
Op zaterdag 12 maart sloten we om 12.00 uur de laatste koffers. Zo, alles ingepakt en klaar voor vertrek. Vanavond nog een leuke avond met Jochem en Emma en dan een rustige zondag.
We gingen naar beneden om een broodje te eten. Na het
eten ging Wim z’n telefoon, zijn baas; “Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen
Wim…je kunt niet naar Ethiopië vertrekken. Er zijn grote orders binnen gekomen
voor Oekraïne. Je móet komen werken!”
Dát was even een domper… ik heb wel even een paar tranen
gelaten. Ik keek er zo naar uit om het land te zien, kennis te maken met de
mensen daar en de sfeer te proeven.
Maar God besloot anders.
Ja, het was even fiks schakelen…maar dat helpt ons vast
om al te wennen aan het Ethiopische leven. Daar gaat niets zoals je het bedacht
hebt…
Het bracht tegelijkertijd ook weer verwarring met zich mee. Wat wil God ons hiermee zeggen? Heeft Hij een ander plan voor ogen?
De dienst van zondagmiddag was een bemoediging voor ons. Het ging over Elia die bij de uitdrogende beek Krith zat en naar Zarfath moest gaan. Dat was een lange, moeilijke weg voor hem. God beproeft Zijn kinderen, zodat we een geoefend en gelouterd geloof krijgen.
We moeten bidden om de leiding van de Heilige Geest over
welke weg wij moeten gaan. De Heere weet het beter dan wij. Wij mogen Hem dus
blind volgen.
Emma werd die zondagavond ziek. Goed ziek, een fikse buikgriep. Wat was het fijn om nu gewoon thuis te zijn. Natuurlijk zou oma ook goed voor haar hebben gezorgd, maar een kind wil dan toch niets liever dan bij haar mama zijn. En doordat wij in ET zouden zijn, was de agenda ook compleet leeg en kon ik alle aandacht aan Emma geven.
Andere zaken konden nu juist naar voren geschoven worden. Zo moesten er heel veel documenten gelegaliseerd worden, voor gebruik in ET.
Wim en ik maakten er maar een dagje Den Haag van. Een
bezoek aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken, het Consulair Diensten
Centrum. Daarna aten we een broodje bij Wim z’n zusje en haar man die in Den
Haag wonen. Fijn om zo nog even elkaar te kunnen zien en bij te kletsen.
Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten