De reis naar ons nieuwe huis..

Eenmaal afscheid genomen, begon het avondtuur. Zeker voor Jochem en Emma een avontuur, omdat zij nog nooit gevlogen hadden.

Eerst in de rij voor de tassencontrole en bodycheck. Wachttijd: een half uur. Viel mee, vergeleken bij wat we later hoorden over de drukte op Schiphol. Bijna alle handbagagekoffers moesten open.. batterijen, klei voor Emma, elektrische apparten..check, check, dubbelcheck.

Gelukkig geen gekke dingen en toen door naar de douane. Leuk, de vrouw bij de douane heette ook Emma! 

En ja, toen we voorbij de douane waren, konden we even ademhalen. Even zitten, even wat eten en drinken, even vliegtuigen kijken.

Daarna door naar de gate. Wéér wachten.. Ja kids, wen er maar vast aan. Zo gaat dat in Ethiopië ook. Gelukkig hebben ze een gameboy en kun je die overal gebruiken. 

En dan eindelijk mogen we het vliegtuig in. Spannend voor Jochem en Emma, maar ze deden het super goed. 

De eerste vlucht, naar Istanbul, zaten we in het midden. Dus helaas, we konden niet Nederland onder ons zien verdwijnen. 

Maakt niet uit..Jochem en Emma hadden toch alleen maar oog voor het schermpje in de stoel voor hen. Spelletjes doen, filmpjes kijken, zien waar je vliegt..het kan allemaal! 

Al die spelletjes en boeken voor in het vliegtuig..waar hadden we die voor meegenomen? We hebben er niets van gebruikt. 🙈

Na 3,5 uur vliegen kwamen we veilig in Istanbul aan. Doordat we wat vertraging hadden, was er iets minder tijd om daar het vliegveld te verkennen. We hadden Jochem en Emma beloofd bij de Burger King te eten, maar helaas konden we die niet vinden. Dan maar ergens wat drinken en in het vliegtuig eten. 

Mooie luchthaven, Istanbul. Erg groot en netjes. We keken onze ogen uit. 

Vervolgens weer boarden voor de vlucht naar Addis Abeba. Het laatste stuk van onze reis zou gaan beginnen.

Dit vliegtuig zat bij lange na niet vol. Fijn, nu konden we én bij het raam én bij elkaar zitten. 

Het vliegtuig was net aan het taxiën, of daar klonk Emma's stem: "Mama, m'n ringetje..hij ligt nog bij de wc!" O nee toch..het ringetje wat ze een paar dagen daarvoor van oma Elst gekregen had. Ze had hem afgedaan bij het handen wassen, want oma had gezegd dat ze hem in het water maar af moest doen, anders zou ze hem kwijt raken. Dit had ze heel letterlijk genomen en ze deed hem dus elke keer bij het handen wassen af. Och, lieverd toch. "Mama, laat het vliegtuig stoppen! Je móet mijn ringetje halen!" O, wat een verdriet. Het vliegtuig kon niet meer stoppen..en de wc was aan de andere kant van het vliegveld. Dikke tranen.. hè, wat naar! We beloofden haar een nieuw ringetje en uiteindelijk ging ze daar mee akkoord. 

Toen het opstijgen. Mooi hoor..om Turkije onder je te zien en even later de zonsondergang vanuit het vliegtuig te bekijken! 

De kids vermaakten zich weer met het beeldscherm en we probeerden ze nog te laten slapen. Maar meer dan 10 minuten bij Jochem zat er niet in en Emma kreeg het helemaal niet voor elkaar. Al die indrukken ook...

We waren er bijna..toen kreeg ik het ineens te kwaad. Ik zat op m'n schermpje te kijken waar we vlogen en toen kwam het binnen: "we zijn écht heel ver van huis! Ik kan niet meer terug! Waar beginnen we aan?! Wat doen we de jongens aan?!" 100 vragen en angsten...samen met moeheid geen groot succes. Even tegen Wim aan gepraat. Hij kan altijd zo fijn relativeren.. 

Na 5,5 uur waren we dan in Ethiopië. 

Addis Abeba, de hoofdstad, lag onder ons en even later zetten we voet aan Ethiopische grond. 

Weer door de douane en toen wachten op de koffers. Gelukkig, alle koffers waren er, zij het wat gedeukt en opengemaakt, maar compleet! 

Nog een laatste koffercontrole en daarna stapte we de Afrikaanse buitenlucht in. Ja, je ruikt Afrika gewoon. Ik kan het niet goed uitleggen..een warme, droge lucht..anders dan NL in ieder geval.  

Jochem was helemaal door het dolle: "Geweldig, we zijn in Ethiopië!" riep hij. 

Nog even wachten op Marc (onze buurman en general manager van Passion) en toen konden onze koffers in de bak van de Hilux gezet worden. 

Daar gingen we..op weg naar ons nieuwe huis..midden in de nacht. Dat was al een hele belevenis op zich. Hobbeldebobbel door Addis Abeba heen, midden over de weg, straathonden ontwijkend, op naar de Expressway (snelweg).

We konden weinig zien van het landschap, pikkedonker was het. 

Jochem zat voorin en vond het geweldig! Toen we de Expressway afgingen, moesten we tol betalen. De dame achter de kassa lag te slapen. Marc toeterde, maar geen gehoor. Dan maar een paar bonzen op het raam en mevrouw kwam langzaam omhoog..even betalen en weer door. Jochem moest zó lachen...😁

Om 2 uur 's nachts waren we dan eindelijk bij Passion. Hier zouden we gaan wonen, een nieuwe toekomst opbouwen.

We pakten de hoognodige dingen uit, namen een douche en toen doken we het bed in. Maar slapen..ho maar, m'n hoofd was alles aan het verwerken en een ander bed en andere omgevingsgeluiden werkten ook niet mee. 

Naja, we waren veilig aangekomen en morgen begint het leven hier echt. 

Dank aan God voor de veilige reis en aankomst! 

There we go...

Na een slechte, laatste nacht in NL (-iets met een vol hoofd en gezonde spanning-), was het dan zover. Deze dag, donderdag 19 mei 2022, zouden we naar Ethiopië verhuizen. 

Ik stond al vroeg op, want er waren nog wat laatste regeldingen. Laatste spullen inpakken, boter voor Emma nog in een koffer, hier en daar nog wat schoon wasgoed bij stoppen en daarna nog 1 keer samen ontbijten met (o)pa en (o)ma.

Tegen 7 uur arriveerde mijn broertje Johan met zijn gezin en Alisa met Joost. Koffers inladen en daarna op weg. 

Jochem en Emma gingen bij opa en oma in de auto en Wim en ik bij Joost en Alisa. 

Fijn nog even tijd met Alisa samen, voordat we elkaar zo'n lange tijd niet meer zouden zien. 

We kwamen mooi op tijd op Schiphol aan. Koen (vriend van ons) was daar ook al en nu waren we compleet.

Op naar de incheckbalie. 

Gelukkig viel de wachttijd mee. De dame achter de balie van Turkish Airlines checkte al onze papieren en daarna werden de koffers ingecheckt. Spannend.. zouden we niet teveel kilo's hebben? Ik had alle koffers tig keer gewogen en wist dat ik teveel had. Toch gewoon proberen. Even vriendelijk lachen en zeggen dat we verhuizen en echt het allerminste mee hebben genomen. 

Hoeveel ik uiteindelijk teveel had weet ik niet, maar het was zeker meer dan 10 kg. Gelukkig werkte de dame mee en hoeften we niet bij te betalen. 

Toen kwam het echte afscheid moment. Iedereen een dikke knuffel, laatste woorden die gesproken werden, nog een kus en knuffel en dan gáán... 

Tsjonge, dat was wel moeilijk zeg! Ik heb het niet droog gehouden... We hopen elkaar in december weer te zien, maar we hebben ons leven niet in eigen handen. God regeert en gelukkig mogen we weten dat Hij overal is, in Nederland én in Ethiopië.

Nog een keer zwaaien, nóg een keer..en dan echt de hekjes door en zijn we weg. 

Zucht... 

Knop om en we beginnen aan een nieuw hoofdstuk! 

Ethiopia, here we come! 🇪🇹