De Blindenschool

Sinds vorig jaar september werk ik bij de Blindenschool. Eén keer in de 2 weken ga ik er op dinsdagmorgen heen. (De andere dinsdagochtend doet een vriendin van mij.)  We lezen een Bijbelverhaal (uit de Amhaarse Kijk & Luister Bijbel van Laura Zwoferink), we zingen (christelijke) liedjes en behandelen een thema.

Eerst wat algemene info over de Blindenschool. De school bestaat al sinds 2013, 10 jaar dus. Jaren geleden is de Nederlandse stichting TTAF in contact gekomen met deze school en sindsdien ondersteunt de stichting op financieel gebied.

De school bestaat uit 2 leerjaren; grade 1 en grade 2. De leeftijden van de kinderen variëren van 7 tot 15 jaar. Elk schooljaar zijn er 20 kinderen die les krijgen in braille leren, sociale vaardigheden en zelfredzaamheid (denk aan wandelen met een blindegeleidestok). Elk schooljaar stromen er 10 leerlingen in en 10 leerlingen uit. De kinderen verblijven maximaal 2 jaar bij de school. Doordat veel leerlingen van ver komen, verblijven alle leerlingen de hele week bij de school. Ze slapen, eten, spelen en leren er. Dat is niet altijd makkelijk, ver van je ouders en familie. En alleen met de kerst ga je 2 weken naar huis.. Maar gelukkig hechten de kinderen zich snel aan elkaar en worden het goede maatjes!

Grade 2 van dit schooljaar

Braille leren lezen

Oefenen met de blindegeleidestok

Na 2 jaar kunnen de kinderen terecht bij regulier onderwijs. Door wat ze geleerd hebben op de Blindenschool, kunnen ze meedraaien in de maatschappij. Dit is een grote stap voor hen, een doel wat bereikt is, aangezien veel van de kinderen uit een sociaal isolement komen. Een blind of slechtziend kind wordt gezien als straf van God of schande voor de familie. Het is niet gek om een blind kind in je hut te verstoppen en te worden afgewezen door de samenleving.

Dit is Sarah, 9 jaar. Zij kwam afgelopen september bij de Blindenschool. Een meisje, die je nog geen 5 jaar oud zou geven. Totaal afgezonderd van de samenleving, niet gewend om met mensen om te gaan, niet zindelijk en haar motorische ontwikkeling liep jaren achter!

Veel van de kinderen komen uit arme families. Een eigen bijdrage in de kosten voor het onderwijs is niet mogelijk. Daardoor draait de school volledig op giften. Door de inflatie zijn de kosten enorm gestegen. Maar het team, waarvan Dhr. Wondemu (blind geworden in zijn vierde levensjaar) aan het stuur staat, blijft zich vol passie inzetten en doet er alles aan om deze kinderen een goede basis te geven.

Wondemu met zijn vrouw

In een land, waar ruim 4 miljoen mensen leven met een visuele beperking, lijken die 20 kinderen een druppel op een gloeiende plaat. Maar de afgelopen jaren hebben laten zien dat er zeer succesvolle verhalen uit voort gekomen zijn. En kan er aan de samenleving iets worden getoond: blinden en slechtzienden doen ertoe en kunnen van grote waarde zijn in de samenleving!

Het is fijn om een klein onderdeeltje te zijn in het programma dat de kinderen volgen. Hieronder een beschrijving van mijn werk.

Het is elke dinsdag weer fijn om naar de Blindenschool te gaan. De kinderen zijn dolenthousiast en genieten er echt van dat we komen. Het ‘Good morning teacher Helma’ verwarmt je hart. Na wat vragen over hoe het gaat, met hoeveel kinderen ze zijn en of ze er zin in hebben, beginnen we met het uitdelen van de muziekinstrumenten. De kinderen houden erg van muziek maken en hebben een goed gevoel voor ritme. We zingen liedjes als; ‘Come and go with me, to my Father’s house’, ‘This is the day’, ‘Jesus loves me, this I know’ en ‘Read your Bible’. De laatste kunnen ze sinds een paar maanden ook in het Nederlands zingen. Zó leuk, om Ethiopische kinderen in het Nederlands te horen zingen! Van een aantal van de liedjes is er ook een Amhaarse versie, dus die worden dan ook uit volle borst gezongen.

Het Bijbelverhaal wordt voorgelezen door Rakeb (een Ethiopische vrouw die met een Nederlandse boer is getrouwd. Zij gaat vaak mee om te helpen en voor de vertaling.) of door 1 van de begeleiders van de kinderen. Hierna stellen we vragen over het verhaal en de kinderen weten het altijd goed terug te vertellen.

Dan volgt de rest van de les. We hebben meerdere thema’s die we behandelen. Denk aan ‘hygiëne’, ‘dieren’, ‘vormen’, ‘zintuigen’, 'huis en tuin'. In het begin was het soms best even zoeken. Wij zijn zo gewend om te kunnen zien en vinden veel dingen vanzelfsprekend. Maar voor blinde kinderen is dit niet zo en moet je andere manieren bedenken om dingen uit te leggen.

Neem een les over tandenpoetsen. Ga maar eens uitleggen dat je maar een klein beetje tandpasta op je tandenborstel moet doen. Hoeveel is een klein beetje? Ja, de grootte van een erwt, zeggen we dan in NL. Maar die heb je hier niet. Oké, dan nemen we ongebrande koffiebonen mee en laat je die hen voelen. De grootte van de boon is de hoeveelheid tandpasta die je gebruikt. En dan sta je er versteld van hoe precies ze dat uit een tube tandpasta op hun tandenborstel krijgen.

Ook werken we veel met klei. Tijdens een les over dieren of vormen laten we hen eerst plastic dieren en kartonnen vormen voelen. Vervolgens mogen ze zelf met klei een dier of een vorm kleien. Alles op gevoel!
Met duplo spelen, is ook een favoriet. Een huis bouwen, wie bouwt de hoogste toren..

En na een uur is de les weer voorbij. “Thank you, teacher Helma. Come again!”

De kinderen hebben pauze en drinken een kop thee. Ik drink ook een bakje thee met Wondemu, de directeur. We bespreken wat dingen en dan zit het er weer op en ga ik weer naar huis.

De Blindenschool huurt sinds de start een compound. Helaas hebben ze al verschillende keren moeten verhuizen. Bijvoorbeeld doordat de huurprijs ineens fiks verhoogd werd. Op deze compounds was het altijd een woonhuis wat ingericht werd als school en kantoorruimte. Locaties die niet ingericht zijn op blinde kinderen. Denk aan overal drempels en trapjes.

De school bleek een stuk grond van de overheid te hebben gekregen, maar geen fondsen om een gebouw neer te zetten. Daarom hebben we met een groep Nederlanders besloten om fondsen te gaan werven om een school te gaan bouwen op het stuk land.

Het maken van afspraken, bouwtekeningen en vergunningen aanvragen was een heel proces, maar afgelopen juli konden we van start.

Even daarvoor zijn we met de kinderen van de Blindenschool naar het terrein geweest om het te gaan ‘ontdekken’. We vierden het met spelletjes en speelden voetbal.

Inmiddels is de bouw al een eind gevorderd. Maar we zijn er nog lang niet!

In Nederland ga je iets bouwen als je het geld daarvoor hebt. Hier zijn we begonnen met bouwen zodra er een startkapitaal was. En van daaruit is het elke keer weer afhankelijk zijn van giften. Elke keer is het weer spannend; is er genoeg? Kunnen we verder? Tot nu toe is er elke keer weer geld om verder te gaan. Ja, daarin weten we ons afhankelijk van God. Hij zorg, ook hierin!

Maar dat neemt niet weg dat we door moeten blijven gaan met fondsenwerven. Dus bij deze; help jij mee om een complete bouw te realiseren? Zodat de blinde kinderen straks een eigen, veilige, blindvriendelijke plek hebben waar ze kunnen leren en wonen?

Doneren kan via onderstaande QR-code of door uw gift over te maken onder de beschrijving “nieuwbouw blindenschool” via: Stichting TTAF NL61 RABO 0385 5978 19. Elk bedrag is welkom! De stichting beschikt over een ANBI status, daarmee is uw gift fiscaal aftrekbaar.

Namens Wondemu, de directeur van de Blindenschool én alle blinde kinderen met hun families; heel hartelijk dank!

Ondertussen ga ik gezellig door met lesgeven aan deze lieve, blijde kinderen!

Dagelijks leven...

Na terugkomst uit Nederland, hebben we ons Ethiopische leventje weer volop opgepakt.

Jochem en Emma gaan heerlijk naar school, Wim is druk in de fabriek en ik heb altijd wel wat te doen voor Addis Alem of de Blindenschool. Over laatst genoemde volgt binnenkort een aparte blog.

Voor Addis Alem heb ik samen met Gerdine een handleiding geschreven om de vrouwen te trainen in het gebruiken van de naaimachine en lockmachine en alle bijkomende zaken.

Vóór de zomervakantie, heb ik 10 dagdelen een training gegeven. We begonnen heel simpel; knippen. Je zou zeggen; dat kan toch iedereen? Maar hier in Ethiopië niet. Waar wij dit leren op de kleuterschool, of zelfs al daarvoor bij mama thuis, is dit hier geen basisvaardigheid. Daarom kopieerde ik werkbladen van groep 1 en 2 en liet de vrouwen knippen, knippen en knippen. Natuurlijk moest dat vervolgens op stof getekend worden en ook uitgeknipt. Want papier of stof knippen, dat is toch net even wat anders.

Ook is er heel wat op papier genaaid. Dezelfde werkbladen voor het knippen, gebruikten we ook om hen te leren ‘recht’ naaien, en cirkels, bochtjes e.d.

Oefenen met knippen

Een speldenkussen - met de hand gemaakt

Patroon tekenen

Recht leren naaien op papier

Verschillende soorten stoffen

En nog meer oefenen met knippen

Het is zó mooi om de vrouwen te zien ontwikkelen. En dan vooral hen te zien ‘groeien’ wanneer ze inzagen dat op deze manier oefenen hen helpt en verder brengt!

Ook kregen ze les in bijvoorbeeld het herkennen en combineren van verschillende soorten stoffen, patroongebruik, handstitching (heel handig als ze thuis bijvoorbeeld kapotte kleding moeten repareren)  en het gebruiken van de naai- en lockmachine.

Ná de zomer heb ik bij het eerste gedeelte van de vrouwen het assessment afgenomen. Wat waren ze zenuwachtig.. maar dit was zeker niet nodig! Ze hebben het allemaal heel goed gedaan!

De overige vrouwen ga ik binnenkort toetsen. Zij wilden nog wat langer oefenen met bijvoorbeeld het inrijgen van de lockmachine en het gebruik daarvan.

Klaar voor het assessment

Well done!

Ondertekenen - zie die blijde lach

Verder doe ik voor Addis Alem een stukje productontwikkeling. Zo lag er een aanvraag van een fabriek voor coveralls (een overall met mouwen). Ik ga dan op zoek naar een patroon, pas deze zo nodig aan, maak het eerste voorbeeld en na ‘goedkeuring’ leer ik de vrouwen hoe ze de coverall moeten tekenen, naaien, afwerken e.d. Dit klinkt alsof dit in een tijdsbestek van 1 maand gebeurt.. helaas, het blijft Ethiopië hier.. er gaat gerust een half jaar overheen vanaf de aanvraag, voordat de coveralls ook geleverd zijn. Voor mij is dit vrijwilligerswerk, dus niet iets waar ik fulltime mee bezig ben. Het gaat tussen alle werkzaamheden heen door.. ik kan niet 5 dagen per week naar het inloophuis van Addis Alem om de vrouwen te trainen e.d. Ik doe wat ik kan, maar geef ook duidelijk mijn grenzen aan.

En ja, dan ben je hier in Ethiopië soms ook afhankelijk van Nederland. De drukknopen voor de coveralls moeten bijvoorbeeld uit Nederland komen. En als die dan binnen zijn en blijkt dat het toch net niet de goede zijn voor de tang die je in huis hebt om ze te bevestigen.. dan moeten er weer nieuwe besteld worden en gaat er weer een poosje overheen.

Maar hee, al met al komen we er wel en worden de coveralls echt wel geleverd!

De training - hoe maak ik een coverall

Eerst oefenen op goedkope stof

En dan van de echte stof

En die probeersels worden goed gebruikt door onze woodworkers

Werken voor Addis Alem brengt zoveel vreugde! Het is fijn om een stukje van je kwaliteiten in te kunnen zetten. Maar wat me vooral blij maakt is het werken bij het inloophuis zelf. De liefde die je ontvangt van iedereen die daar aanwezig is; zodra je de poort binnenstapt wordt je plat geknuffeld door de gehandicapte kinderen, de vrouwen die zo blij zijn met je hulp en training, de tienermoeders die je ziet ‘groeien’ en hun lieve baby’tjes..  

Eén van onze ‘tuinvrouwen’ is ergens in augustus bevallen van een dochtertje. Als personeel zijn we bij haar op bezoek geweest. Een hele belevenis! Met z’n allen in de taxi naar haar toe. En ja, dan kom je met 30 man even op kraamvisite. Allemaal de kraamvrouw feliciteren. De mannen nemen buiten plaats en de vrouwen binnen in het donkere huisje. Als lamp gebruiken we onze zaklamp op de telefoon.. Er wordt Genfo geserveerd; traditioneel Ethiopisch eten wat bij de kraamperiode hoort. En daarna natuurlijk areke, sterke drank wat smaakt naar spiritus. (Laat Wim het niet horen… die vindt het wel lekker..) Na hooguit 30 minuten staat iedereen weer op en gaan we er weer vandoor. Kort maar krachtig, zeggen we dan.

De traditionele genfo

En toen kwam Jochem zijn verjaardag; 1 september! ’s Ochtends de cadeautjes van ons en van familie wat van de zomer al meegegeven was. ’s Middags kwamen zijn vrienden en vriendinnen en speelden we spelletjes en aten we pannenkoeken. ’s Avonds kwamen de ouders van de kids die op het feestje waren en kreeg Jochem de grootste verassing van die dag; een puppy! Er werden, door Jochem en z’n vrienden, verschillende hondennamen op een lijstje gezet en vervolgens mocht iedere aanwezige stemmen welke naam het moest worden. Het werd ‘Lilly’.

Lilly is ondertussen helemaal ingeburgerd op de compound. Een goede waakhond die vooral tekeergaat tegen ons eigen personeel.. oeps.. niet helemaal zoals we bedoeld hadden.

Van de zomer namen we vanuit Nederland een nieuwe tent mee. Eerder leenden we de tent van Pim en Gerdine, maar omdat het kamperen goed beviel besloten we er zelf één te kopen.

We zijn sindsdien 2 keer wezen kamperen, 1 keer met vrienden en 1 keer met ons eigen gezinnetje. Heerlijk was het, om weer even een weekendje aan het water te zitten en te genieten van al het moois hier.

Ook dit jaar vierden we weer Meskel met ons personeel. Dit keer geen koe die geslacht werd, maar 2 schapen. Ik heb het slachten van die beesten maar gelaten voor wat het was.. nee, dit keer geen behoefte om het te zien. De overblijfselen van de slacht waren al indrukwekkend genoeg om te zien.. 😅

Nadat de keukendames al het eten hadden bereid, aten we met elkaar in de kantine, werd er vrolijk op los gedanst en ook nu werden er door het dove personeel weer toneelstukjes gedaan.

En ja, toen gingen onze buren weer terug naar Nederland. Natuurlijk wisten we al even dat ze zouden gaan vertrekken, maar al met al ging het toch nog erg snel en moesten we afscheid nemen. We hadden een fijne afscheidsavond met de community en nu zijn zij alweer een poosje in Nederland.

We hebben er nieuwe buren voor terug gekregen; Erik en Bea. Een soort van ‘opa en oma’ voor Jochem en Emma ;-)

23 oktober vierde Emma haar 8^e verjaardag! Ook zij is goed verwend en heeft genoten van alle aandacht. Later die week vierde ze haar feestje, waar we lekker geknutseld hebben en natuurlijk ook weer pannenkoeken gegeten.

Zo nu en dan hoor ik hoe het met Abdisa gaat en krijg ik wat foto's doorgestuurd. Het is helaas nog steeds niet gelukt om naar Shala te gaan. Maar hij maakt het goed. Hij is nu 4 jaar en gaat zelfs naar school!

Rechts voor is Abdisa -klein ukkie in de schoolbanken

Voor vandaag laten we het hier weer bij. Ik hoop dat jullie zo een beetje beeld hebben van wat hier de afgelopen maanden gespeeld heeft. De dagen vullen zich wel, de weken vliegen voorbij. We gaan alweer richting Kerst toe. Doordat het hier (bijna) altijd mooi weer is, heb je dat minder door. 

Vorig jaar heb ik weinig tijd besteed aan Advent en Kerst, omdat we toen in de kerstvakantie naar Nederland gingen en ik herstellende was van de malaria. Maar voor dit jaar heb ik me al wel voorbereid. Een Adventspakket (van https://www.evangeliestek.nl/) is onderweg. De versieringen zijn in huis en we zien uit naar het feest van Jezus komst. En daarnaast zien we vooral uit naar Zijn tweede komst! Ja, met al die oorlogen en onrusten in de wereld - ook in Ethiopië, waarvan jullie niets op het nieuws lezen - zien we uit naar VREDE!